آن شنیدستی که ارباب تجارت گفته اند

مهر بر دختر منه ور خود بود چون ماه و هور

مایه شر و فساد اهل عالم دختر است

گربود شیرین چه خواهد خاست از وی غیر شور

خوابگاه دختر پاکیزه روی پارسا

یا کنار شوی باید یا میان خاک گور

مهی بگزین و جفتش ساز با خور

طلب کن بهر وی شویی فراخور

چو افسر دیدکان در غنچه راز

بدو خواهد نمودن راز دل باز

دمی خوش چون صبا می کرد درکار

در آورد این سخن او را به گفتار

جوابش داد کای صورتگر چین

سخنهایت همه خوب است و شیرین

همانا نامزد گشت آن گل اندام

به شادیشاه، پور خسرو شام

مرا امروز قیصر مژده ای داد

که فردا می رسد از راه داماد

نه من خواهم این وصلت نه دختر

نمی دانم چه خواهد کرد اختر

مرا چون دل دهد کان روشنایی

کند روزی ز چشم من جدایی؟

سخن را بر سخندان باز شد در

زبان بگشاد مهراب سخنور

زمین بوسید و گفتا: «ای خداوند

تو با شخصی گزین خویشی و پیوند

که باشد سایه وش یکرنگ و یکبوی

نه گاهی همچو موم و گاه چون روی

شما را این صنم جانست در تن

کسی خود چون سپارد جان به دشمن؟»

بدانست افسر رومی که بر چیست

مراد از گفتن مهراب بر کیست

سخن پرسید باز از حال جمشید

که: «با من باز گوی احوال جمشید

بیا اصلش بگو تا از کیانست

که با فرو فرهنگ کیانست

یقین دانم که او بازارگان نیست

که او را شیوه بازاریان نیست

قدم یک ره ز کژی بر کران نه

حکایت راست با من در میان نه

برافکند از طبق مهراب سرپوش

برون زد دیگ رازش را ز سر جوش

چو مهراب این حکایت را فرو خواند

خجل گشت افسرو حیران فرو ماند

زمانی خیره گشت از حال جمشید

فرو شد ساعتی در فکر خورشید

سخن باز از سخن گستر نپرسید

از آن خاموشی اش مهراب ترسید

زمانی منفعل بنشست و برخاست

از آن خلوت بر جمشید شد راست

که: «شاها درج دل را برگشادم

بر افسر در پنهان عرضه دادم

دوا زهر هلاهل بود، خوردم

علاج آخرین داغ است ، کردم

فکندم کشتیی در بحر خونخوار

ندانم چون برآید آخر کار